Met het plotselinge overlijden van mijn vriend en ‘partner in crime’ Jip Golsteijn op 22 februari 2002, kwam er een definitief einde aan onze samenwerking die in 1975 begonnen was met de release van de elpee ‘File Under Popular’ en die in 2002, totaal 11 albums omvatte.
Na een tijd bij de pakken neergezeten te hebben, dook ik mijn persoonlijke muziekarchieven weer eens in en trof daarin, buiten een stapel songteksten, een hoop half afgemaakt, ruw materiaal aan.
Na het herlezen van de bijbehorende correspondentie – Jip had de gewoonte bij het aanleveren van nieuw tekstmateriaal, een brief te voegen die, behalve schilderachtige omschrijvingen van de inspiratiebronnen, ook altijd suggesties bevatte voor het eventuele eindresultaat – droogde ik mijn tranen en besloot weer eens ‘aan het werk’ te gaan. Er moest en zou nog minstens één album komen met Golsteijn/Hildebrand materiaal.
Bij gebrek aan een platencontract begon ik, na het voltooien van de songs, volkomen illusieloos, met het opnemen van het materiaal. In eerste instantie, semi-akoestisch in mijn werkkamertje op de computer. Mijn vriend, gitarist Jan Akkerman, hielp me daarbij, vooral op technisch gebied, talloze malen uit de brand. Toen ik aan Arnold Mühren vertelde waar ik mee bezig was, bood deze aan gebruik te gaan maken van zijn studio. Het was per slot van rekening een soort eerbetoon aan de man met wie ook Arnold nauw en zeer langdurig bevriend was geweest. Ik nam mijn huisvlijt mee naar Studio Arnold Mühren, technicus Patrick Mühren laadde het in Pro Tools en er kon nu ‘om echt’, zoals Arnold het noemde, opgenomen worden. Speciaal voor dit project werd The Living Room Band aangevuld met toetsenist Ab Tuyp. Voor de hamony vocals werden voormalig bandlid Berrie Maurer en vriend Jaap Schilder (de Koster, Cats) benaderd.
Tijdens de opnames werd al snel duidelijk dat ‘A Wink At The Moon’ ons beste album zou worden. Dit optimisme werd nog aanzienlijk vergroot toen eerst Jan Akkerman – Jip en hij musiceerden als 12-jarige Amsterdamse straatschoffies, tijdens vakanties in Bakkum, al samen – aanbood de solo in ‘The Devil Has Come (To Claim His Own)’ voor zijn rekening te nemen en later Piet Veerman – die tijdens een nachtelijke conversatie de vraag op tafel legde of ‘Jip nog eens op gepast wijze geëerd zou worden’ – zich bereid verklaarde, vocaal een duit in het zakje te doen. Hij doet dat prachtig op ‘I Survived‘.
‘A Wink At The Moon’ is eindelijk klaar en is nu uit!! Het is een eerbetoon aan de man die niet alleen en groot verteller, maar ook een uitstekend luisteraar was en die, mede door deze twee eigenschappen, popjournalistiek verhief tot kunst.
Specs
Oktober 2004
A WINK AT THE MOON
Met het plotselinge overlijden van mijn vriend en ‘partner in crime’ Jip Golsteijn op 22 februari 2002, kwam er een definitief einde aan onze samenwerking die in 1975 begonnen was met de release van de elpee ‘File Under Popular’ en die in 2002, totaal 11 albums omvatte.
Na een tijd bij de pakken neergezeten te hebben, dook ik mijn persoonlijke muziekarchieven weer eens in en trof daarin, buiten een stapel songteksten, een hoop half afgemaakt, ruw materiaal aan.
Na het herlezen van de bijbehorende correspondentie – Jip had de gewoonte bij het aanleveren van nieuw tekstmateriaal, een brief te voegen die, behalve schilderachtige omschrijvingen van de inspiratiebronnen, ook altijd suggesties bevatte voor het eventuele eindresultaat – droogde ik mijn tranen en besloot weer eens ‘aan het werk’ te gaan. Er moest en zou nog minstens één album komen met Golsteijn/Hildebrand materiaal.
Bij gebrek aan een platencontract begon ik, na het voltooien van de songs, volkomen illusieloos, met het opnemen van het materiaal. In eerste instantie, semi-akoestisch in mijn werkkamertje op de computer. Mijn vriend, gitarist Jan Akkerman, hielp me daarbij, vooral op technisch gebied, talloze malen uit de brand. Toen ik aan Arnold Mühren vertelde waar ik mee bezig was, bood deze aan gebruik te gaan maken van zijn studio. Het was per slot van rekening een soort eerbetoon aan de man met wie ook Arnold nauw en zeer langdurig bevriend was geweest. Ik nam mijn huisvlijt mee naar Studio Arnold Mühren, technicus Patrick Mühren laadde het in Pro Tools en er kon nu ‘om echt’, zoals Arnold het noemde, opgenomen worden. Speciaal voor dit project werd The Living Room Band aangevuld met toetsenist Ab Tuyp. Voor de hamony vocals werden voormalig bandlid Berrie Maurer en vriend Jaap Schilder (de Koster, Cats) benaderd.
Tijdens de opnames werd al snel duidelijk dat ‘A Wink At The Moon’ ons beste album zou worden. Dit optimisme werd nog aanzienlijk vergroot toen eerst Jan Akkerman – Jip en hij musiceerden als 12-jarige Amsterdamse straatschoffies, tijdens vakanties in Bakkum, al samen – aanbood de solo in ‘The Devil Has Come (To Claim His Own)’ voor zijn rekening te nemen en later Piet Veerman – die tijdens een nachtelijke conversatie de vraag op tafel legde of ‘Jip nog eens op gepast wijze geëerd zou worden’ – zich bereid verklaarde, vocaal een duit in het zakje te doen. Hij doet dat prachtig op ‘I Survived‘.
‘A Wink At The Moon’ is eindelijk klaar en is nu uit!! Het is een eerbetoon aan de man die niet alleen en groot verteller, maar ook een uitstekend luisteraar was en die, mede door deze twee eigenschappen, popjournalistiek verhief tot kunst.
Specs
Oktober 2004
CategorieënCommentaar