Regelmatig treed ik – soms alleen maar ook met andere muzikanten- akoestisch op. Dat vind ik leuke ‘klussen’: lekker zitten, gitaar op schoot, beetje fingerpicken en relaxt zingen, oude nummers uit m’n geheugen opdiepen, recente nummers spontaan veranderen – soms is het voor ons zelf een verrassing hoe die dan gaan klinken. Hartstikke leuk!
Zo nu en dan doen we dit soort akoestische optredens ook met de hele band. Het drumstel iets kleiner, terwijl onze semi-akoestische instrumenten, gitaren en bas rechtstreeks in het mengpaneel geplugd zijn. Accordeon en sax erbij en spelen maar. Door de intimiteit van de muziek er is vaak veel meer contact met het publiek. En dan nog de luxe: geen gesjouw met zware versterkers, de helft minder draden om over te struikelen en het podium is eindelijk eens niet te klein. Waarom dan ooit nog ‘elektrisch’ gespeeld, zou je haast denken?
Tja….maar toch. Met versterkers die de gitaren laten janken, gieren en kreunen, de bas doen ronken en met een drumkit die knalt, hartverscheurende ballads en stevige rockers spelen – het zweet langs de muren met een rumoerig publiek voor je neus – is dat niet het echte werk? Ja toch! Of niet?
Ach, we blijven het gewoon allebei doen.
Als het maar helemaal live is.
Want dat is toch nog steeds je ware?