Drie decennia ‘Country met een randje’
Specs Hildebrand viert zijn 30-jarig jubileum
VOLENDAM – Volendamser vind je ze bijna niet. Theo van Scherpenseel, alias Specs Hildebrand, is niet alleen verantwoordelijk voor een aantal onverslijtbare evergreens die iedere rechtgeaarde Volendammer kan meezingen, zoals Devilish Mary, So Long Ago en Alle Koeie Ooi, maar kan ook bogen op het introduceren en in leven houden van een typisch Volendamse muzikale onderstroom waar hele generaties mee zijn opgegroeid: de ‘Country met een randje’. Onder zijn artiestennaam Specs Hildebrand viert Theo binnenkort zijn 30-jarig jubileum.
Ondanks zijn impact op de Volendammer muziekscene is Theo van Scherpenseel van oorsprong geen Volendammer. De ‘onderwijzer sinds jaar en dag’ is geboren aan de Middenweg in Amsterdam. Omdat zijn moeder Volendamse was, kwam hij al op jonge leeftijd naar het dorp.
Muzikaal ging hij definitief van start op zijn veertiende, na het horen van ‘Like A Rolling Stone’ van Bob Dylan. “Ik was veertien jaar oud toen ik dat nummer voor het eerst hoorde, en ik was gelijk verkocht. Ik hield ook van The Beatles en The Rolling Stones, maar deze plaat sloeg echt alles, al wist ik totaal niet waar het over ging. Tot op de dag van vandaag is het mijn favoriete lied aller tijden”.
Devilish Mary
Bezeten van muziek begon hij een duo met toetsenman Dick Plat, die later in BZN verzeild zou raken. Samen liedjes schrijven… het was een moeizame start, waarbij ze wel 150 gulden schuld vergaarden, maar niet echt een repertoire. Als zeventienjarige sloot Theo zich als bassist aan bij de formatie Progress. Die band fuseerde enige tijd later met de groep Coffin en Theo de zager/gitarist. Eerst nog onder de naam Progress speelde hij indertijd samen met drummer Martin Veerman, gitarist Jaap Schilder en basgitarist Peter Bergen. Samen namen ze het nummer Devilish Mary op in de studio van Arnold Mühren, dat vervolgens als single werd uitgebracht door platenmaatschappij Bovema.
Op dat moment werd de naam van de band veranderd in Jen Rog. Jen Rog was een kleurrijke oude Volendammer die zich, volgens de legende, nooit waste. Toen hij in het bejaardentehuis werd opgenomen, werd hij gewassen en stierf een paar dagen later. Devilish Mary werd heel veel gedraaid maar haalde de top 40 net niet, omdat de platenmaatschappij te weinig singles had geperst. Het nummer zette Jen Rog echter wel op de muzikale kaart om vervolgens twee decennia lang als profband in het clubcircuit van Nederland te draaien.
Country met een randje
Na drie jaar verliet Theo Jen Rog omdat de muziekkeuze voor zijn gevoel teveel richting top 40 ging. Kort na zijn vertrek bij Jen Rog in 1975 ging Theo solo verder onder de naam Specs Hildebrand. De naam werd door Jip Golsteijn, muziekjournalist bij De Telegraaf, opgepikt uit het boek ‘Hoog Spel in Hong Kong’ uit de Bob Evers serie. Het leek Theo een leuke naam, vooral omdat het in alle talen goed uit te spreken is. Anno 2005 is de naam Specs Hildebrand bijna een synoniem voor countrymuziek. Maar dan niet de Nashville-variant. Specs omschrijft het zelf als ‘country met een randje’.
File Under Popular
Het eerste album van Specs Hildebrand was getiteld ‘File Under Popular’, destijds een aanduiding die op veel lp’s werd gezet om de platenzaken aan te geven in welke verkoopbakken de muzieksoort thuishoorde. Popmuziek, dus, met een knipoog naar de enorme populariteit die Specs wel even zou veroveren.
Het album werd opgenomen in de studio van Arnold Mühren, met medewerking van tal van beroemde Nederlanders, zoals Arnie Treffers van Long Tall Ernie & The Shakers, destijds een rock & roll-act die voortdurend de hitlijsten bestormde. Theo/Specs beschrijft zijn eerste album als “een goed en mooi product, al had het wel verschillende stijlen. Uiteindelijk zijn we allemaal ingestort omdat we bezig waren tot diep in de nacht. Het moest er in een tijdsbestek van vijf dagen op staan. Eigenlijk kon dat niet, maar het was wel erg gezellig.” Jip Golsteijn en Specs werden dikke maatjes die tot Jips voortijdige dood onafgebroken samen muziek hebben gemaakt.
Kort na ‘File Under Popular’ werd Theo bezocht door Dick Plat en Klaas Tuip waarmee hij samen het feesttrio Deining oprichtte, dat later bekend werd onder de naam Canyon. Omdat Theo de drukke werkzaamheden niet kon combineren met zijn werk als onderwijzer, hield hij het al snel voor gezien.
De eerste 3 albums van Specs Hildebrand werden gecomponeerd door Jip Golsteijn en Ton de Zeeuw. Het eerste album waarop Specs zelf meeschreef was ‘Left Handed Signature’, waarop hij nog altijd met recht trots is. Zijn meest succesvolle plaat was de kerst lp ‘4 AM Alone’. Het is niet altijd country muziek wat de klok slaat. Onder de naam ‘Ugly Duckling’ brachten Theo en Jip bijvoorbeeld ’12 Bars’ uit. Een album vol met jugmuziek. Reden van de naamswijziging was dat die muziekstijl niet overeenkwam met die van zijn alter ego Specs Hildebrand.
Eerbetoon
Specs’ laatste album is een eerbetoon aan zijn makker Jip Golsteijn. Het album ‘A Wink At The Moon’ telt elf composities van Specs op teksten van Jip. Op het album wordt hij, naast uiteraard zijn eigen Living Room Band, bijgestaan door coryfeeën als Jan Akkerman en Piet Veerman, met wie hij een duet zingt in het nummer ‘I Survived’. Het album is wederom opgenomen in de studio van Arnold Mühren, en de techniek was in handen van Patrick Mühren, die met de albums van Marco Borsato een staalkaartje van zijn kunnen heeft afgeleverd.
Specs en Jip werkten samen op elf albums waarmee ze waarschijnlijk het op twee na meest productieve duo uit de Palingsoundscene zijn. Na enige bemiddeling van Johan Tol en Michel Veerman van het One Way Wind-Magazine wordt het laatste album van Specs Hildebrand uitgebracht door Disky Records. Een bijzondere prestatie in deze voor de platenindustrie zeer moeilijke tijden.
30-jarig Jubileum
Op vrijdagavond 3 maart 2006 viert Theo van Scherpenseel zijn 30-jarig jubileum als Specs Hildebrand met een spetterend muzikaal gala in De Jozef in Volendam. Als speciale gasten zullen daar zijn vrienden gitarist Jan Akkerman, saxofinist Robbie Kruisman (Gigantjes), toetsenist Ab Tuijp (Pet), Jaap Schilder (Koster van The Cats) en Berry Maurer optreden, natuurlijk muzikaal ondersteund door The Living Room Band bestaande uit Hubert Knuvelder, Kees Steur (Sjor) en Evert Veerman (Jash).
Die avond zal ook het nieuwe album “A Wink At The Moon’ worden uitgereikt aan Specs Hildebrand. De cd zal echter niet alleen de 11 nieuwe Golsteijn/Hildebrand composities bevatten. Als bonustracks worden er 7 eerder uitgebrachte nummers aan het elftal toegevoegd, waardoor het schijfje maar liefst 18 songs zal bevatten.
De officiële uitreiking van het album zal worden verricht door niemand minder dan Piet Veerman.
Kaarten zijn verkrijgbaar bij de Jozef in Volendam, 0299-363619 voor slechts € 12,-.
Uit: Ons Streekblad (24-11-2005 Auteur: Jaap Tol. Bron: ‘One Way Wind – De geschiedenis van de Nederlandse Popmuziek’ en ‘One Way Wind Magazine’. Zie ook www.palingsound.com.
(Interview met het magazine “One Way Wind”, oktober 2003, auteurs: Michel Veerman en Johan Tol)
Specs Hildebrand knipoogt naar de maan
Theo van Scherpenseel, die binnen Volendam en de Nederlandse countrywereld beter bekend staat onder het pseudoniem Specs Hildebrand, verloor op 22 februari 2002 zijn medeschrijver, soulmate, drinkebroeder en bovenal vriend Jip Golsteijn. Golsteijn en Hildebrand doen mij denken aan een western met veel vrouwen, schieten en drank, waarin Specs en Jip natuurlijk de hoofdrol en de slechteriken spelen. Specs elf albums schitteren als een gepolijste diamant door de vaak diepgaande teksten en on-Nederlandse countrymelodieën. Specs zijn albums zijn echte country conceptalbums. Elke song vertelt een verhaal, maar bij aanschaf begint de story al bij de hoes van het album. De op zeer bijzondere manier ontworpen hoezen van de albums geven een eerste beeld van het album. Jip is de vader van de naam Specs Hildebrand die hij aan het begin van zijn solocarrière bedacht. De naam Specs Hildebrand komt uit een boek in de Bob Evers-serie ‘Hoog spel in Hong Kong’, waarin Specs een bijziende juwelensmokkelaar is. Het is een naam die je in iedere taal uit kunt spreken, terwijl Theo van Scherpenseel niet altijd geschikt is, en zeker niet voor de Amerikaanse markt, mocht daar ooit de langverwachte doorbraak komen. Theo kreeg in het boek ‘One Way Wind, de geschiedenis van de Palingsound’ extra aandacht, omdat Specs er bijna vanaf het eerste uur bij is. Specs kent iedereen binnen de scène en de scène kent hem. Ook speelden vele nationale celebraties mee op zijn albums. Specs en Jip leerden elkaar kennen via de muziek, en deze liefde heeft tot Jip zijn dood door hun aderen gestroomd. Jip is dood, een schrijversduo bestaat niet meer, Specs staat er nu alleen voor. Specs kan gezien worden als een van de weinige echte countryrockers van Nederland. Met Jip zijn dood rockt Specs alleen verder met zijn Living Room Band. Het wachten is op zijn nieuwe, een elftal aan songs tellende, album.
Na een bakkie troost starten we met het interview. Met brief (vragenlijst), waar Specs ons in 1999 terecht wees op onprofessioneel gedrag, zullen de vragen over tafel gaan. Commentaar van Specs op de vragenlijst: Ik geef geen commentaar meer, daar ben ik mee gestopt.
Specs, hoe gaat het met je?
Naar omstandigheden redelijk is het cliché antwoord. Ik houd stand, is mijn illusie, ondanks het behoorlijk portie dood en verderf van de laatste paar jaar, maar met mij gaat het wel oké. Op muziekgebied gaat het lekker. We spelen niet al te veel met de band. Samen met Evert Veerman (Jash) speel ik af en toe, dus in algemene zin speel ik nog met enige regelmaat. Ik heb onlangs een nieuwe serie songs afgemaakt, die ik volgende maand in de studio van Arnold Mühren ga opnemen. Verder heb ik privé niets te klagen.
Hoe valt de muziek van Specs Hildebrand het best te omschrijven voor de lezers die jou nog niet kennen?
Ik noem het zelf countryrock, tegenwoordig noemen ze het Americana. Het is country met een blues, Tex-Mex en rock n roll randje.
Door welke grote en bekende artiesten wordt jouw muziek beïnvloed?
Mijn helden? Toen ik in mijn tienerjaren voor het eerst The Byrds hoorde, was ik om. Toen dacht ik dit is mooie muziek, wetende dat The Byrds in de basis country is. Later hoorde ik de Flying Borrito Brothers met Gram Parsons en toen was ik verloren. Daarna heb ik met terugwerkende kracht Hank Williams ontdekt. Verder waren daar natuurlijk Elvis, waar ik altijd al een liefhebber van ben geweest, en Johnny Cash, waar ik de laatste paar jaar echt ingedoken ben. Ik ben nu in het bezit van al het materiaal dat de man ooit heeft uitgebracht. De hoogtijdagen lagen in de jaren 60, maar toen hoorde ik dat niet, omdat we toen luisterden naar The Beatles en The Stones. Velen beweren dat Johnny Cash niet meer kon zingen aan het eind van zijn carrière, ik zeg dan altijd: Ik wou dat ik het niet meer zo kon. Johnny Cash is een monument. Ik ben dan ook zeer trots dat ik twee keer in het voorprogramma van deze man heb gestaan, in 1980 in Ahoy, waar ik het voorrecht heb gehad om hem een gouden plaat te overhandigen, en kort geleden in de Willem Alexanderzaal in Den Haag.
Deze invloeden, en natuurlijk niet te vergeten de blues, probeer ik toch samen te voegen in de muziek die ik zelf maak.
Wat waren de eerste platen die je kocht?
De Kinks, een echte 33 toerenplaat.Tussen mijn 20 ste en 30 ste, voor iedereen toch de cruciale jaren waarin je muzieksmaak wordt bepaald, ben ik pas echt van Texaanse muziek gaan houden. Enkele artiesten waren Jerry Jeff Walker, Willy Nelson en Waylon Jennings. En in die periode kwam ik er echt achter dat dit de muziek was waar ik me thuis bij voelde.
Wat opvalt bij jouw muziek is dat het wel evolueert, maar wel bij de bron blijft?
Dat klopt. Het is ook altijd bij de bron gebleven. In de kunst is het zo dat je er voor je 30 ste nog niet zoveel van kunt. Naarmate je ouder wordt, leer je dingen. Al zijn het maar kunstjes. En op een bepaald moment leer je ook dingen weg te laten waar je niet zo goed in bent. Ook adopteer je dingen waarvan je denkt, hier voel ik me prettig bij, en dit ligt me goed. In het begin toen Ton de Zeeuw en Jip de nummers schreven, was daar nog wel wat gekibbel over. Ton was een Dixieland-man, en Jip was een Country-man. In de studio had Jip altijd de grootste mond, en hij vond mij altijd wel aan zijn kant. Dus het boog altijd af naar de Country, en dat is het altijd gebleven. En als ik wel eens naar de lokale omroep naar Johan zijn programma Mooi Volendam luister, en ik hoor oude nummers van ons, dan vind ik dat het tijdloos klinkt en dat er weinig mis mee is. Alhoewel ik op sommige albums wel de fouten hoor. En ik vind achteraf gezien niet alle albums even goed.
Wanneer eindigde de samenwerking tussen Ton en Jip, en begon de samenwerking tussen jou en Jip?
Ton de Zeeuw haakte af na het album Time is on my side. In die periode begonnen Jip en ik al samen te schrijven. Jip en ik hadden een gezamenlijke voorliefde voor de rock n roll en de country en dat werkte makkelijker.
Vond Ton het niet vervelend dat jij en Jip verder gingen als schrijversduo?
Nee, want dat is de natuurlijke gang van zaken. In de periode Ton en Jip was het vaak zo dat we s nachts aan het opnemen waren. Ton ging dan om half één naar huis omdat hij nog naar Voorburg terug moest rijden. Jip en ik bleven dan nog doorwerken tot een uur of vijf in de morgen. Zo werden de dingen vaak naar onze hand gezet, moet je maar niet weggaan, toch!
Tevens was het zo dat we in 1975 een deal hadden gemaakt voor drie platen. Ik mocht drie platen niet zeuren over eigen liedjes. Ik moest gewoon mijn taak uitvoeren en dat heb ik ook gedaan. Later bleek dat Jip en ik samen goed konden schrijven en vanaf die periode (Left Handed Signature) zijn alle songs van Jip en mij.
In 1996 kwam het laatste album 12 Bars van de Ugly Duckling uit, nu pas ben je bezig met een nieuw album. Vanwaar de lange stilte?
Dat heeft ten eerste te maken met tegenvallende verkoop van het album 12 Bars. Ugly Duckling was natuurlijk een alleraardigst project, maar is ook een beetje de ondergang geweest van de onderlinge samenwerking tussen Jip en mij. Ugly Duckling was Jips idee. Hij wilde een bluesplaat maken, en ik wilde dat niet onder de naam Specs Hildebrand uitbrengen. In mijn ogen zou dat op een verkooptruc lijken. Zo van: ze verkopen niets met country, dan gaan ze het zo maar eens proberen, en daar hou ik dus niet van. Uiteindelijk is het album onder de bandnaam Ugly Duckling uitgebracht, een echt buitenbeentje, en niet onder de noemer Specs Hildebrand. Het project was echt hartstikke leuk. Veel publiciteit gehad, tv en radio besteedden veel aandacht, lovende recensies vanuit Engeland, maar het album verkocht niet. De basis van de bluesplaat 12 Bars kwam voort uit het feit dat Jip na 30 jaar weer mondharmonica was gaan spelen. Jip wilde dat ook blijven doen, ook live. En dat was de basis van alle moeilijkheden. Dit zou betekenen dat het repertoire aangepast zou moeten worden, wat de band en ik niet wilden. Dit conflict was voor Jip de lakmoesproef van vriendschap. Via correspondentie en brieven gingen we uit elkaar, en dat viel niet mee na 28 jaar. Daarna hebben elkaar wel weer ontmoet, en was het contact allerhartelijkst. Ik had zelf de illusie dat het allemaal wel weer goed zou komen, maar toen ging Jip zelf dood. Er lag nog een heel pakket met onafgemaakte nummers, teksten en ideeën, en ik wilde dat toch afmaken. Ik ben toen die nummers gaan afschrijven en heb de songs thuis op mijn computer opgenomen met veel technische steun en inspiratie van Jan Akkerman. Ik heb nu elf songs af geschreven en gecomponeerd. Deze nummers staan nu goed in de steigers. Het was aanvankelijk de bedoeling om ze thuis helemaal op te nemen, want ik wilde alleen maar dat de liedjes bestonden. Ik vertelde Arnold Mühren enpassant wat ik aan het doen was en hij vroeg mij het bij hem definitief op te nemen. Ik vertelde Arnold dat het mij ontbeert aan financiële middelen, en dat ik momenteel geen platenmaatschappij heb. Arnold zei me dat dat niet uitmaakte en dat ik het gewoon moest doen. De langdurige vriendschap tussen Jip en Arnold is natuurlijk een van de redenen dat ik nu het album voor echt, zoals Arnold dat altijd zegt, ga opnemen. Binnenkort zullen we, Specs Hildebrand en & The Living Room Band, starten met de opnames in de Arnold Mühren Studios.
Je zit momenteel zonder platenmaatschappij. Hoe ga je het album uitbrengen als er geen interesse is?
Als geen enkele maatschappij geïnteresseerd is, dan zet ik het album op internet. Dit album zal aan den volken gehoord worden, dat staat voor mij al vast . Maar we zullen wel alle maatschappijen benaderen, en ik heb er wel vertrouwen in dat het gaat lukken. Er is ook een Jip Golsteijn popprijs, of misschien kan Harry de Winter iets voor mij betekenen. Mijn voornaamste drijfveer is dat het album, dus de liedjes, bestaat. De liedjes staan al geweldig op de band, en ik weet zeker dat dit het beste album wordt. Maar zoals gezegd, de platenmaatschappijen staan niet in de rij, bij niemand.
Wat is je best verkochte album?
Het kerstalbum Christmas 4 a.m. alone is met 5000 exemplaren het beste album. Van de overige albums verkochten we er enkele honderden. Voor een platenmaatschappij is dat niet veel. De muziek die wij maken, zit in een incourante muzieksoort.
Specs singels zijn bijzondere collectoritems?
Er zijn maar weinig singels uitgekomen. De singels die uitkomen, zijn echt alleen voor de djs ter promotie van het album. De singels verschijnen ook altijd in de hoes van het album. Loopt de singel goed, dan worden er gewoon exemplaren bij gedrukt. Laatst kreeg ik van een fan de kerstsingel, deze had ik zelf niet. Alligator tears is een heel bijzondere singel geworden. De maatschappij vroeg na een foute persing of we een andere versie van het nummer wilden maken. Toen hebben we The Cats, Cees Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren, erbij gehaald. Vervolgens kwam toen toch eerst de albumversie uit, na wat heen en weer gebeld, is toen uiteindelijk de versie met The Cats uitgekomen. De versie met The Cats is alleen gebruikt voor singel en staat niet op het album Left Handed Signature. Op de singel wordt het meedoen van The Cats niet vermeld.
Op de singel So long ago doen The Cats ook mee?
So long ago heb ik geschreven toen ik 21 was. Op mijn 22 ste kwam de singel uit. Deze plaat is bijna uitgegroeid als een soort volkslied voor vele Volendammers. Ik heb het ook jaren moeten spelen totdat ik er genoeg van had. Ik heb het vervolgens jaren niet gespeeld. Toen ik The Living Room Band kreeg, heb ik het weer eens gespeeld. Jip heeft toen bij de platenmaatschappij gezegd dat we een oud nummer hadden dat helemaal te gek is. Maar omdat ik alleen So long ago heb geschreven, hebben we besloten om ook A piece of paper and a ring op de singel te zetten, omdat dit nummer alleen van Jip was. Dit was mijn favoriete nummer van Jip, en zo hadden we ook geen problemen over rechten. Ieder had zo een eigen nummer op de singel. Ook dit nummer is, net als So long ago, opgenomen met The Cats. Het was net als bij Aligator tears de bedoeling om The Cats niet te vermelden op de hoes, maar dit gebeurde toen wel door de platenmaatschappij. Ik heb me toen bij de jongens van The Cats verontschuldigd, maar zij vonden het wel leuk. Dat de hoes van de plaat in het oranje met zwarte letters is uitgebracht, was wel mijn idee. Ik was destijds ontzettend boos dat FC Volendam in oranje/wit speelde in plaats van het traditionele oranje/zwart. Ik vond dat dat niet hoorde en te stuitend voor woorden. De FC hoort in het oranje/zwart.
Mis je Jip?
Ja (luid en volmondig). Ondanks dat we een tijdje geen contact hadden; de man is 28 jaar mijn beste vriend geweest. We hebben veel gedaan. Op zijn verjaardag en sterfdag ga ik naar zijn graf. Onlangs heb ik Jips vrouw op de hoogte gesteld dat ik een album heb afgerond met ons gezamenlijk werk. Ik heb haar een demo gestuurd, en ze vond het te gek. Maar het sterven van een vriend gaat niet zomaar aan je voorbij.
Herinner je nog een leuke anekdote van Jip?
Jip was een man met een groot gevoel voor humor en durfde iedereen alles te vragen. We hadden een keer in het voorprogramma gespeeld van Mickey Jupp. De dag daarna zouden Jip en ik naar een concert gaan van Emmylou Harris waarvoor we waren uitgenodigd. Micky Gubb had ons na het concert verteld dat het huwelijk van Emmylou Harris niet goed ging. De dag daarna werden Jip en ik na de show van Emmylou Harris uitgenodigd om haar een handje te geven in de kleedkamer. Ik ga haar netjes een handje gegeven, en achter mij stond Jip. Jip had haar natuurlijk al meer ontmoet en zei: Hé Emmylou, ik heb gehoord dat het niet zo goed gaat met je huwelijk? De temperatuur zakte direct met vijf graden, waarna Emmylou Harris zei: Says who? Toen zei Jip: Mickey Jubb, yesterday evening after the concert. Waarop Emmylou Harris zei: Who is Mickey Jubb? Maar het was wel waar, vlak daarna zijn ze gescheiden. Dat was Jip ten voeten uit, brutaal als een beul, maar Jip was wel een man met een grote kennis van zaken en een fotografisch geheugen.
Jip is groot geworden door zijn grote talent, kennis van zaken, en grondige voorbereiding. Hij kon geweldig goed luisteren en schrijven, daarbij was hij een formidabele interviewer. Jip zijn romans, een vijftal, zijn overigens ook niet slecht. Jip heeft helaas zijn laatste roman niet kunnen afmaken. Jip en ook Arnie Treffers (Long Tall Ernie & The Shakers) zijn nog vaak in mijn gedachten. Met hen heb ik hele mooie dingen meegemaakt. Mijn eerste album bijvoorbeeld: ik debuteerde als zanger Specs Hildebrand, Jip Goldsteijn en Ton de Zeeuw debuteerden als songschrijvers, Arnie Treffers debuteerde als producer en Arnold Mühren debuteerde met zijn Arnold Mühren Studio. Het was allemaal nog spannend en fris, dat soort dingen vergeet je je hele leven niet meer.
Waarom is This town cries nooit op single uitgebracht?
In de beginperiode na de Nieuwjaarsbrand leek het net alsof iedereen fluisterde. Ik had toen al het plan gemaakt dat als ik niet meer met Jip platen ga maken, dan ga ik het alleen doen. De eerste week na de brand had ik echt het gevoel dat het hele dorp huilde. Dus de titel van de song had ik al. De eerste paar weken heb ik met een notitieblok bij me gelopen. Ik schreef telkens een paar zinnen, en af en toe schrapte ik er weer een paar. En na een tijdje had ik de tekst en de muziek af en heb het vervolgens thuis opgenomen. In die periode had ik geen zin om met het liedje bij platenmaatschappijen te gaan leuren en te vragen of ik het in een studio mocht opnemen. Ik had destijds net mijn website www.specshildebrand.com in de lucht en heb het daarop gezet. Bezoekers kunnen het daar gratis downloaden, en ik hoop dat de bezoekers een kleine bedrage naar Giro 800 willen overmaken. Ik mag zeggen dat het veel is gedownload, en het staat nog steeds op de site. Nu is het niet meer actueel om het uit te brengen. Het is overigens wel op de jaarlijkse Edammer Muziekdag cd van 2001gezet. Het is dus wel tastbaar geworden, en het is ook het openingsnummer van de cd geworden. Ik heb eigenlijk altijd de stille hoop gekoesterd dat de stichting (Stichting Slachtoffers Nieuwjaarsbrand Volendam) zou zeggen: Geef ons dat nummer maar, dat brengen wij het als cd-singel uit. Dan had de stichting het direct van mij gratis gekregen.
Als het nieuwe album van jou uitkomt, is dan al het materiaal van Golsteijn/Hildebrand op?
Nee, er ligt nog wel wat materiaal. Maar ik kan je niet zeggen hoe het dan verder zal gaan. Ik zal altijd muziek blijven maken. Ik heb nu echt uitgezocht wat geschikt was voor dit album, en alles wat een beetje toepasselijk was. Tijdens het componeren van sommige nummers had ik het gevoel alsof hij over mijn schouders aan het meekijken was. Soms verwachte ik gewoon een tik, zo van hèhè. Het was natuurlijk ook vreemd dat ik nu beslissingen kon nemen over bijvoorbeeld instrumenten, waarover we vroeger avonden konden bekvechten. De mare ging natuurlijk dat Jip en ik in de studio één front vormden, en dat was ook zo, maar daar waren de vergaderingen bij mij thuis al aan voorafgegaan, over hoe we het wilden gaan doen. Onze filosofie was: in de studio hebben we geen tijd te verliezen, want dan moet er gewerkt worden.
Wanneer is een Specs Hildebrand cd geslaagd?
Bij een verkoop van 2000 cds ben ik zeer tevreden, en als de maatschappij uit de kosten kan komen, vind ik het oké. Ik hoef er zelf niet rijk van te worden. Natuurlijk is het sterk afhankelijk van hoeveel de cd-opnames gekost hebben. Wij proberen de opnametijd zo kort mogelijk te houden, waardoor het break-even point laag ligt.
Wat vind je het beste Specs Hildebrand album?
Ik ben erg gek op Spike heels, omdat het mijn eerste akoestische plaat was met een doorlopend verhaal, Left handed signature omdat het ook een doorlopend verhaal is, en Old Habits omdat dat het eerste album is waarop Evert Veerman (Jash) meespeelt.
En I cast myself to play the lead (In the story of my life)?
Dat vind ik achteraf gezien een plaat die beter had gekund, maar toen hij uitkwam was ik er beretrots op, Frankie Miller erbij wat ik erg leuk vond. Ik denk dat we toen misschien ook wel te veel feest hebben gevierd.
Wat is je lievelingssong uit je eigen repertoire?
Ik ben natuurlijk een leugenaar als ik zeg dat ik niets met So long ago heb. Dat nummer is 32 jaar oud en is uiteindelijk mijn handtekening geworden. Maar ik ben ook blij dat ik het op mijn 44ste nog een keer over heb mogen doen, want toen snapte ik pas echt waar het over ging. En ik vind Home met Frankie Miller een erg mooi nummer. Als compositie Left handed signature. Van het album Old Habits ben ik erg gek op Do you still love me. Dat nummer vind ik zwaar oké. Dat is een van onze weinige positieve lovesongs. Het nummer staat ook op ons live-repertoire.
Ooit concessies gedaan naar een platenmaatschappij?
Ik heb nog nooit een plaat of nummer gemaakt waarvan ik kan zeggen: Dat is een vervelend nummer, maar dat moesten we van de platenmaatschappij opnemen. Ik heb nog nooit iets gedaan wat de platenmaatschappij wou, ik heb altijd alles zelf gewild wat op plaat is verschenen. Dan maar geen plaat opnemen. De platenmaatschappij heeft wel singels uitgebracht waarvan wij het bestaan niet wisten.
We hebben wel één keer een Nederlandstalig nummer opgenomen. Er was een project voor middelbare scholieren die songteksten schreven. Wij zijn toen, met onder andere The Cats, gevraagd om er een liedje van te maken. Dit lied is toen verschenen op de cd songboek dat werd uitgegeven door de NCRV. Daaraan vast zat een live-optreden voor de t.v. Helaas waren wij verhinderd omdat we al een optreden op de planning hadden staan.
Wie zou je nog graag op een Specs Hildebrand album willen laten meedoen?
Als ik een instrumentalist zou mogen uitkiezen, zou het de Amerikaanse dobro-speler Jerry Douglas worden. Dan zou er echt een droom voor me werkelijkheid worden. En als vocaliste zou ik Emmylou Harris of Aretha Franklin vragen. Ook Johhny Cash en Ry Cooder worden met open armen ontvangen als ze mee willen spelen, géén probleem. Ook zou ik het leuk vinden als de beste gitarist van de wereld, Jan Akkerman, een keer op een album zou meespelen. Maar misschien gaat dat nog wel eens een keer gebeuren.
Met welke grootheden uit de muziek heb je in het voorprogramma of mee samen gespeeld?
Ik heb in het voorprogramma gestaan van Waylon Jennings en Johnny Cash. Ik heb samen gespeeld met Tompall Glaser, David Olney, Flaco Jimenez en Jonathan Edwards.
Ik was gevraagd door De Jozef om samen te spelen met Tompall Glaser. Ik had spreekwoordelijke verhalen gehoord van Ruud Hermans dat het de lastigste artiest is die er bestaat. Jip had me geadviseerd om een brief te sturen met wat fotos en een cd, zodat hij wist met wie hij te maken zou krijgen. Een tijdje later zat ik bij Evert Veerman (Jash) thuis toen mijn vrouw belde dat Tompall Glaser had gebeld. Ik heb toen thuis teruggebeld. Het was eerst even kennis maken, maar na een kleine drie minuten ging de eerste gore mop al de oceaan over, zo ontstond er direct al een band. Ik had gevraagd of hij zijn repertoire wilde opsturen. Hij stuurde het repertoire op tijd, en belde ook zo nu en dan om op de hoogte te blijven hoe het ging. Zaterdagavond voor het optreden eerst een soundcheck gedaan. Tompall Glaser zuchten en steunen, en wij dachten dit wordt niks, maar zijn stem, die was er. s Avonds uit eten met de vrouwen en het werd echt een gezellige sfeer. Het optreden in de Jozef was s middags en s avonds hadden wij een optreden in café t Winckeltje gepland ter ere van Evert Veerman (Jash) zijn verjaardag. We spelen op ieder bandlid zijn 50 ste verjaardag, dat is traditie. Na de show in De Jozef vroeg Tompall waar we heen gingen. Wij: naar t Winckeltje, nog een optreden geven. Tompall: ga ik toch ook mee. Heeft hij in t Winckeltje weer met ons gespeeld. Hoe bedoel je dat die man lastig is? Een aantal maanden daarna belde hij mij s avonds op. Tompall: Ik ben je plaat aan het draaien, en ik dacht, ik bel even om te vragen hoe het gaat. Een jaar daarna kwam hij weer naar Nederland, en ik was nog naar Paradiso geweest naar zijn optreden. Kom ik thuis had Tompall al mijn antwoordapparaat ingesproken. Hij zat al in Restaurant De Pompadour aan de haven in Volendam.
David Olney?
Zelf hebben we een keer David Olney naar Volendam gehaald. Hij heeft toen ons Kerstconcert in de Pius X voor een redelijke prijs opgeluisterd. Dit is een van de meest bijzondere keren geweest. Pius X was geheel uitverkocht, en wat opviel was dat er ook veel mensen van buiten Volendam waren gekomen. Een leuke bijkomstigheid was dat David Olney ook een broerder van de natte gemeente is, dus het is wel gezellig geworden.
Het is bij ons overigens wel zo dat we eerst werken en dan feesten. Hij vond het fantastisch dat wij zijn nummers speelden en wij vonden het fantastisch om met hem te spelen. Een jaar later hebben we elkaar weer gesproken, nadat hij in het voorprogramma van Steve Earl had gespeeld. Het contact was toen ook allerhartelijkst. Hij kende mij nog, vroeg hoe het met Evert Veerman (Jash) ging, en wist bijvoorbeeld de naam van mijn vrouw nog. David is een super kerel. Een jaar daarna, maart 2002, vlak na de nieuwjaarsbrand was ik bij het Blue Highways in Utrecht. Blue Highways is een groot Americana festival. Ik liep daar met mijn vrouw, en werd daar aangesproken door iemand die vroeg of ik Specs Hildebrand was. David Olney zocht mij. Bleek dat David ontzettend ongerust was, hij had op t.v. de nieuwjaarsbrand gezien en zag daar tot zijn grote schrik een aantal cafés en restaurants waar hij had gegeten en gedronken. Toen we elkaar zagen was hij blij me te zien, hij dacht dat we allemaal waren verbrand tijdens de nieuwjaarsbrand. Dat vond ik echt leuk, dat hij in je geïnteresseerd is als mens, en hoe het met je gaat. Een fantastische mens, David Olney.
Wanneer komt er een unplugged dvd van Specs Hildebrand?
Organiseer het, en wij komen. We hebben natuurlijk met Spike heels al een unplugged cd zonder publiek gemaakt. Misschien dat de Lokale Omroep Volendam Edam (LOVE) daar iets in kan betekenen. Maar dit soort ondernemingen kosten altijd veel geld. Wij spelen wel, maar de opnames en de dvd kost veel geld, maar wij houden ons aanbevolen.
Hoe vond je het om mee te doen met het project Shine On; het laatste Cats-album?
Ik vond het leuk dat Jan Akkerman mij erbij heeft gevraagd. Niet als gitarist, wat dat kan hij oneindig veel beter, maar als intermediair tussen hem en de jongens van The Cats. Ik heb nog iets kunnen betekenen door Flaco te vragen mee te doen op het album. Het waren leuke en spannende tijden. Het is altijd eervol om op je oude dag op een Cats-plaat te mogen meedoen, en ik vind het nog steeds een goede plaat. De opnames hebben maanden in beslag genomen. Dit werd veroorzaakt door tegenslagen en kleine conflicten, het was soms een martelgang. Daarbij staan The Cats niet bekend om snelle werkers te zijn.
Je hebt ook twee kermis platen gemaakt, hoe ben je daar toe gekomen?
Develish Mary was een toevallige kermishit met Jen Rog. Van de Dekkerband was ik lid. Ik was voor de jongens Theo Dekker. Het was de eerste Volendammer plaat gezongen in het Volendamse dialect. De plaat was goed verzorgd, daar was echt niets mis mee.
Later werd ik gebeld door Cor Veerman (Dekker) of ik een demo wilde inzingen. Ze gingen een plaat opnemen met de Geiten. De Geiten waren gouwe jongens, maar konden niet goed zingen. Piet Veerman en ik hebben toen met een accent ieder een paar coupletten ingezongen. Dit was een vriendendienst voor Cor. Ik wist destijds niet dat het voor een singel was bedoeld, want anders had ik het waarschijnlijk niet gedaan.
Alle Koeien ooi
Later heb ik zelf geprobeerd een kermishit te schrijven en dat heb ik toen gedaan met Cor Veerman (Dekker). Dit werd het nummer Alle koeie ooi waarvoor Stampvast de uitvoering voor haar rekening nam. Het nummer had van mij wat meer Tex-Mex mogen zijn, maar Cor heeft het nummer geproduceerd en het is erg leuk geworden.
Life is just a carnaval van Next One heb je samen met Dick Plat (BZN) geschreven?
Met dat nummer heb ik niets meer. Ik hoor taalfouten, en ben gewoon niet tevreden over het geheel. Je hoort dat de woorden moeten kloppen met de noten. Ik schaam me er niet voor, maar de teksten zijn onvoldoende.
Is er een kans dat het oudere werk van jou op cd uit komt?
Het is voor maatschappijen niet interessant om deze albums opnieuw op cd uit te brengen om de doodeenvoudige reden dat er te weinig platen van verkocht zijn. Hoewel ik Left handed signature graag op cd gezien had, omdat ik op die plaat echt trots ben.
Graag willen wij van jou nog een korte reactie op een aantal namen.
Jip? Helaas overleden. Veel te jong gestorven, 28 jaar mijn beste vriend geweest.
Jash? Formidabel gitarist.
The Cats? Nog steeds de nationale standaard voor mooi zingen.
De Palingsound? Ik pretendeer het niet te maken, maar mensen buiten Volendam zeggen altijd dat ik het wel maak.
Living Room Band? Mijn eigen bandje. Leukste band van Nederland.